Geschiedenis van Yule

Yule wordt gevierd in vele culturen en op vele manieren. Je vindt het terug onder vele namen, zoals bijvoorbeeld; Midwinter, Sun Return, Alban Arthan, Saturnalia, Winter-zonnewende, Finn’s Day, Yuletide, Festival of Sol, Great Day of the Cauldron, Festival of Growth.

Een Festival van Licht

In veel culturen worden winter festivals gevierd die in feite vieringen van het licht zijn. Naast Kerstmis is er bijvoorbeeld Chanoeka met zijn helder verlichte menora, Kwanzaa kaarsen en een willekeurig aantal andere feesten. De heidense feestdag Yule vindt plaats op de dag van de winterzonnewende, rond 21 december. Op die dag (of dicht daarbij) vinden bijzondere veranderingen plaats in de lucht.

Op het noordelijk halfrond kantelt de aardas weg van de zon en de zon komt op zijn grootste afstand tot noordelijk equatoriale vlak te staan. Als festival van de Zon is het belangrijkste onderdeel van een Yule viering licht - kaarsen, vreugdevuren, en nog veel meer.

Oorsprong van Yule:

In het noordelijk halfrond wordt de winterzonnewende al millennia lang gevierd. De Noorse volkeren zien het als een tijd voor veel feesten, vrolijkheid en, als we de IJslandse saga's mogen geloven, ook een tijd van opoffering. Traditionele gebruiken zoals de kerststronk, de versierde boom en wassailing* zijn allemaal terug te voeren op Noorse gebruiken.

(*Wassailing: De traditie van wassailing is niet nieuw. In voorbije eeuwen gingen wassailers van deur tot deur en zongen en dronken op de gezondheid van hun buren. Het concept grijpt eigenlijk terug naar voorchristelijke vruchtbaarheidsrituelen. Tijdens die voorchristelijke ceremonies liepen de dorpelingen in het midden van de winter door hun velden en boomgaarden, al zingend en schreeuwend, om alle geesten die de groei van de toekomstige gewassen zouden kunnen remmen uit te bannen. Als onderdeel van deze ceremonies goten zij wijn en cider op de grond om de vruchtbaarheid van de gewassen aan te moedigen. Uiteindelijk is dit gebruik uitgegroeid tot het Christmas caroling (langs de deuren gaan of op straat kerstliedjes zingen) dat populair werd tijdens het Victoriaanse tijdperk en dat nog steeds wordt gedaan in veel landen.)

Keltische Vieringen van de Winter

De Kelten van de Britse eilanden vierden het midden van de winter ook. Hoewel weinig bekend is over de specifieke kenmerken van wat zij deden zijn vele tradities blijven bestaan. Volgens de geschriften van Plinius de Oudere is dit de tijd van het jaar waarin de Druïde priesters een witte stier offerden en maretak verzamelden voor de viering.

Romeinse Saturnalia

Weinig culturen wist zo te feesten als de Romeinen. Saturnalia was een festival van algemene feestelijkheden en losbandigheid en werd gehouden rond de tijd van de winterzonnewende. Een week lang werd een feest gehouden ter ere van de god Saturnus. In deze periode werd geofferd, gaf men elkaar geschenken en hadden slaven speciale voorrechten. Hoewel deze feesten deels bestonden uit het geven van geschenken, was het eren van de god van de landbouw een belangrijker onderdeel van de festiviteiten.

Vieringen voor de Zon door de jaren heen

Vierduizend jaar geleden namen de oude Egyptenaren de tijd om de dagelijkse wedergeboorte van Horus te vieren - de god van de zon. Tijdens de culturele bloei van hun cultuur verspreide deze zich over heel Mesopotamië en ook andere beschavingen besloten om deze zon-vriendelijke actie te omarmen en te integreren in hun cultuur. Zij vonden dat dit heel goed werkte ... totdat het weer koeler werd de gewassen begonnen te sterven. Elk jaar vindt deze cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte plaats  en ze begonnen te beseffen dat elk jaar na een periode van koude en duisternis de Zon inderdaad terug kwam.

Winterfestivals kwamen ook veel voor in Griekenland en Rome, evenals in de Britse Eilanden. Toen er een nieuwe religie genaamd christendom opdook had de nieuwe hioparchie moeite om de heidenen afstand te laten doen van hun traditionele vieringen. Christelijke kerken werden gebouwd op oude heidense heiligdommen en heidense symbolen werden opgenomen in de symboliek van het christendom. Binnen een paar eeuwen hadden de christenen iedereen zover dat het winterfestival op een nieuwe feestdag werd gevierd nl. op 25 december.

In sommige heksen en andere paganistische tradities komt de Yule viering voort uit de Keltische legende van de strijd tussen de jonge Eik Koning en de Hulst Koning. De Eik Koning, het licht van het nieuwe jaar, probeert elk jaar de oude Hulst King te verslaan, die is het symbool is van de duisternis. Re-enactment van de strijd is populair in sommige rituelen.